Lieve allemaal,

In het kort even mijn avontuur tot nu toe.
Het vliegen is allemaal goed verlopen. In Manchester was er even gedoe, maar de mensen daar waren lief genoeg om mij te helpen. In New York ben ik met een goedkope taxi naar het hotel gebracht. Daar aangekomen zaten er al een paar Au Pairs te wachten. We kregen veel informatie mee om door te nemen in de avond. Na wat wachten kregen we de sleutels en konden we naar boven. Mijn kamergenoten waren er nog niet, dus had ik de luxe om uit de drie bedden te kiezen. Na een heerlijke douche waren zij er nog niet en heb ik het mij gemakkelijk gemaakt in bed. Paar uur later kwam mijn kamergenoot binnen. Ze bleek uit Spanje te komen en kon niet echt goed Engels. Ze baalde dat ik geen Spaans sprak. Vervolgens zegt ze dat zij in de problemen zit. Voor vertrek moesten wij huiswerk maken en dat had zij niet gedaan. Mocht ze vanavond niet haar huiswerk af hebben, dan zou ze haar gastgezin niet ontmoeten. Ze heeft het gelukkig (met een beetje hulp van mijn werkboeken) toch afgekregen.

De volgende ochtend hadden we een druk schema op de planning staan. Amber (van InterExchange) vertelde wat over de vele papieren en zorgverzekering, daarnaast kregen we 's middags CPR training. In de avond konden wij een tour doen voor een goedkoop prijsje. Helaas waren er niet genoeg aanmeldingen en ging het niet door. Ik kon zelf niet echt een draai vinden in de groep. Iedereen trok met landgenoten op of met meiden die dezelfde taal spraken. Uiteindelijk ben ik met verschillende meiden iets gaan ondernemen en toch nog het een en ander van New York kunnen zien (en proeven). Op woensdag kwam onze derde kamergenoot aan. Er was wat mis gegaan tijdens de vlucht, waardoor ze veel vertraging hadden opgelopen. Eenmaal in de kamer bleek ze een zwak te hebben voor Spaans. Aangezien mijn kamergenoot Spaans is, hebben zij de gehele tijd Spaans met elkaar gesproken. Alleen als ze mij nodig hadden, probeerden ze Engels te spreken. Dit voelde voor mij totaal niet fijn. Ik keek daarom ook echt uit om naar mijn gastgezin te gaan. Op donderdag kregen we weer 'les', maar dan over de Amerikaanse cultuur en het vervolg van de CPR-training. CPR is eerste hulp verlenen met reanimeren en AED. Onze training was natuurlijk in het teken van baby's en kinderen.

Op woensdag hadden we een leuk tentje gevonden, waar we op donderdag zijn gaan lunchen. Helaas viel het eten erg tegen. We hadden er allemaal meer van verwacht. De Zuid-Afrikaanse meiden telden terug in hun valuta en kwamen tot de conclusie dat dit niet normaal was. Helaas voor hen was dit nog een goedkope maaltijd in Amerika. Ik had een wrap met een milkshake. Helaas was de milkshake niet te drinken. Alles is hier zo veel zoeter en zouter.. Zelfs het eten hier bij mijn gastgezin!

Donderdagavond kregen wij onze informatie hoe wij naar ons gastgezin zouden reizen. De eerste meiden werden die avond al opgehaald door hun gastouders en zouden dus al weg gaan. Dit zorgde voor een andere sfeer in de groep. Iedereen gaf elkaar knuffels en kusjes om vervolgens nummers uit te wisselen. Stiekem waren het allemaal wel leuke meiden. Mijn kamergenoten waren ook eerder weg dan ik. Spaanse meid vertrok donderdagavond al en de andere meid die ook naar Alexandria ging 's ochtends heel vroeg. Zij ging met de bus en ik met de trein. Het vroeg opstaan ging bij haar niet helemaal soepel en rustig. Daardoor was ik ook al om 4 uur wakker. Na een vroeg ontbijtje ben ik weer mijn bed ingekropen. Toen ik lunch wilde gaan halen, zag ik nog andere Au Pairs in de lobby wachten. Met hen heb ik nog samen gegeten en opnieuw afscheid genomen.

Hoe de treinen hier werken, dat weet ik nog steeds niet. Maar ik ben heel aangekomen! Mijn koffer woog ondertussen tegen de 30 kilogram aan en ik moest mijn koffer in een rek stoppen. Dat het te zwaar is was geen reden om hem ergens anders neer te zetten. Een aardige man hielp mij met mijn koffer, al kwam hij ook tot de conclusie dat mijn koffer te zwaar was om op te tillen. Vervolgens komt er een vrouw naar ons toe met de mededeling dat haar bagage straks uit de rekken gaan en ik dan mijn koffer daar neer kan leggen. Zo gezegd, zo gedaan. Toen ik bijna in Alexandria was, heb ik de conducteur gevraagd om mij mee te helpen met tillen. Ik had nog gewaarschuwd dat het een zware koffer was, maar ook hij moest het toch even proberen. Nadat hij het gewicht had gevoeld, vroeg hij het toch om het samen te doen. Die Amerikanen ook...

Op het perron stond Amy (hostmom) al te wachten. Eenmaal thuis zat de oudste (F) al buiten te wachten op mij. Hij had op school al verteld dat ik zou komen! De meiden (N & M) vonden het toch wel een beetje spannend. Na het eten heeft Amy mij het huis laten zien en heb ik een heerlijke douche kunnen nemen. Vandaag (zaterdag) hadden zij twee grote verjaardagen. Ik had mee kunnen gaan, maar ik heb er voor gekozen om het rustig aan te doen thuis. Na een dutje (ja, de jetlag zit er nog goed in) ben ik in de tuin gaan lezen. Er was naast een struik nog een plek in de zon vrij. Toen ik daar zat en in de struik keek, leek er een adder uit te komen! Ik heb snel mijn spullen gepakt en ben aan de andere kant van de tuin gaan zitten.. Na dik een uur zat dat beest op een muurtje achter mij en bleek het een salamander te zijn. Blijkbaar is het normaal om salamanders hier te zien. Omdat de tuin tussen twee 'bossen' in ligt, komen er ook vaker herten voorbij gerend en zelfs een vos! Kan niet wachten om deze dieren te zien.

Hopelijk heb ik jullie nu goed bij gepraat.

Veel liefs,

Janice